Uzun uzun bir konudan bahsetmeyi sevmem. Şeker Portakalı 5-6 yaşında olan Zeze adlı çocuğun dünyasını anlatıyor. Jose Mauro onun dünyasını öyle güzel anlatmış ki, bu kitabın neden bu kadar güzel olup, klasikler arasına girdiğini satırlarda kayboldukça daha iyi anlıyorsunuz. Kitabı okumamış olanlara tavsiye ederim. Zaten elinizden bırakamadan iki gün içerisinde çabucak bitireceğinize eminim. Tabii vakit ayırırsanız :) Kitap burada bitmiyor. Yazar bizim için devamı niteliğinde iki kitap daha yazmış.
Buradan sonrası kitabı okumamışlar için sakıncalı olabilir. Kitap içi detaylarından bahsediyorum.
Kitap boyunca Zeze'nin acı çektiğini okuyabiliyoruz. Çoğu zaman ailesine kızarak devam ettim. Çocuğa yapmadıkları eziyet kalmadı. Evet yaramaz çocuk olabilir ancak sevdiği insanları üzmemek için uslu durmaya çabaladığını sık sık görüyoruz. Bu da ailenin çocuk üzerinde olan etkisinin ne kadar kötü olduğunu gösteriyor. Son sayfalara doğru gerçekten çok duygulandığım yerler oldu. Sonra o sık sık sorulan soru aklıma geldi. Doğuran mı, büyüten mi? Bu kitabın buna en iyi örneği olduğunu düşünüyorum. Çocuğa sevgi veren kazanmadı mı?
Okullarda okutulmasının yasaklandığını biliyor muydunuz? Ülkemizin komik yanlarından birisi. Birkaç yerde küfür ettiği, bir yerde de müstehcen bulunan şarkı söylediği için öğrencilere uygun bulunmadı. Sanki anne-babadan sonra çocuğa küfür etmeyi öğretip, maharet zanneden bizler değilmişiz gibi :) Birkaç versiyon halinde beyaz perdeye aktarılmış hikaye ama ben bulup izleyemedim maalesef. Filmleri orijinal dilleri yoksa izlemiyorum. Bu filmde böylelikle gümlemiş oldu benim için.
