Kitap: Yolun Sonundaki Okyanus
Özgün Adı: The Ocean At The End Of The Lane
Yazar: Neil Gaiman
Yayıncı: İthaki Yayınları
Sayfa Sayısı: 192
İlk
defa bir Neil Gaiman kitabı okudum. Aslında Koralin ve Gizemli Dünya
animasyonundan, Yıldız Tozu filminden aşinaydım. Öncelikle animasyon
izlemeyi çok sevdiğimi belirtmeliyim. Kitapta
bana Koralin'i anımsattığı için zorlanmadan bir çırpıda okudum. Yazarın
etkisinden dolayı Koralin'i çıkarmaya çalıştığım bir gerçek Bir yandan şeker portakalı kitabı aklıma geldi. Çocuk gözünden olayların aktarılışından bahsediyorum.
Öncelikle
kitap kahramanın adını hiç duymadığımız dikkatimi çekti. Kimin cenazesi
olduğunu da öğrenemedik. Olayların kahramanı anlatanmış gibi görünse
bile Lettie karakterinin vurgulanması ve isminin hafızamıza kazınmaya
çalışması ile sanki kitabın asıl kahramanı Lettie karakteriymiş gibi bir
durum vardı. Ben burada yazarın akıl oyununu çok sevdim.
Sonrasında bunları hatırlayan bir yetişkin insan vardı. Kitap sonunda da gerçek olduğunu yaşananların onaylıyordu zaten. Bana göre çoğu yerde insanlara ağır eleştiri vardı. Belki bir çocuğun dilinden geldiği için çok masum gelmiştir çoğumuza. Belki insanların hırslarını, kötülüklerini canavarların dilinden bize yansıttığı için masaldan öteye gidemedi. Burada yine yazarın başarısı söz konusuydu benim için.
Çok akıcı anlatılmış. Betimlemeler sıkmadan ilerliyor. Ben biraz yazarın bizim hayal gücümüze bazı detayları bırakmasını seviyorum. Her şeyi didik didik kendi gözünden aktarmak için lafı sakız gibi uzatan yazarlardan hoşlanmıyorum. Hayatımın kitabı değildi ancak okuduğum için çok memnunum. Belki ileride beyaz perdeye Koralin gibi animasyon olarak yansır. O zaman çok daha anlaşılır ve keyifli olacağına inanıyorum.
Kitabın basit bir fantastik masaldan ibaret olmadığını düşünüyorum. Çoğu yerinde çıkarılacak ders, biz insanlara sokulmuş laf vardı :)
Sonrasında bunları hatırlayan bir yetişkin insan vardı. Kitap sonunda da gerçek olduğunu yaşananların onaylıyordu zaten. Bana göre çoğu yerde insanlara ağır eleştiri vardı. Belki bir çocuğun dilinden geldiği için çok masum gelmiştir çoğumuza. Belki insanların hırslarını, kötülüklerini canavarların dilinden bize yansıttığı için masaldan öteye gidemedi. Burada yine yazarın başarısı söz konusuydu benim için.
Çok akıcı anlatılmış. Betimlemeler sıkmadan ilerliyor. Ben biraz yazarın bizim hayal gücümüze bazı detayları bırakmasını seviyorum. Her şeyi didik didik kendi gözünden aktarmak için lafı sakız gibi uzatan yazarlardan hoşlanmıyorum. Hayatımın kitabı değildi ancak okuduğum için çok memnunum. Belki ileride beyaz perdeye Koralin gibi animasyon olarak yansır. O zaman çok daha anlaşılır ve keyifli olacağına inanıyorum.
Kitabın basit bir fantastik masaldan ibaret olmadığını düşünüyorum. Çoğu yerinde çıkarılacak ders, biz insanlara sokulmuş laf vardı :)
Bir kelebeğin kanatları kadar narin ve hüzünlü.
Karanlıktaki bir bıçak kadar tehditkâr ve korku verici.
Neil Gaiman, sarsıcı eseri Yolun Sonundaki Okyanus'ta, insanı insan yapan tüm duyguları ortaya çıkarmakla kalmayıp, okurlarını onları çevreleyen karanlıklardan korunmaları için geçmişin sığınağına davet ediyor.
Hikâye, kahramanımızın çocukluğuna dönmesi ve evinin yanındaki gölün aslında bir okyanus olduğunu iddia eden Lettie Hempstock'a dair anılarının canlanmasıyla başlıyor. Bu andan sonra; küçük bir çocuğun fazlasıyla ürkütücü, garip ve tehlikelerle dolu geçmişine doğru bir kapı açılıyor.
Artık, yolun sonunda neyle karşılaşacağını kahramanımız da bilmiyor…
(Tanıtım Bülteninden)
0 yorum :
Yorum Gönder